DUT AĞACI

Beni neden sattın bir kaç istanbula’a
Artık zapt edemiyorum mahzendeki ruhlarımı
Kafamdaki gergedanlar da çok büyüdü
İyi ki dinozorlar mevsimi değil iklimlerim
Cemreler düşmediboynu bükük nergislerin kucağına
Giderken dönecektin kışın ilk baharında
Beni üzmemeye söz vermiştin
Babamdan kalan o son dut ağacı altında.